Refinement and Elegance: The Fashion of Luang Prabang’s Noblewomen, Circa 1920s

7 Feb

Luang Prabang’s royal attire in 1920s showcased a perfect balance of time-honoured Lao craftsmanship and global influences. The combination of Salabap, richly woven Sinh, and an opulent Sabai, accessorised with elegant jewellery, defined a sophisticated yet deeply cultural aesthetic.

Refinement and Elegance: The Fashion of Luang Prabang’s Noblewomen, Circa 1920s (Spanning the Late Reign of King Rama VI to the Early Reign of King Rama VII)

The noblewomen of Luang Prabang’s Royal Court embodied sophistication through their ceremonial attire, blending traditional Lao textiles with influences from China and India. Their fashion, marked by meticulous craftsmanship and cultural symbolism, reflected rank, occasion, and the rich heritage of the Lan Xang Hom Khao kingdom.

The Signature Attire: "Salabap" and the Elegance of Overlapping Panels

The defining feature of noblewomen’s attire was the "Salabap", a fitted long-sleeved blouse with overlapping front panels, often crafted from fine silk and adorned with intricate embroidery in gold or silver thread. The embroidery patterns included floral and geometric motifs, inspired by Chinese and Indian textile traditions, signifying status and artistic refinement.

This was paired with the Sinh (Phra Phusa), a traditional silk wrap skirt, meticulously woven with metallic threads to create shimmering effects. Colours such as deep blue, royal purple, emerald green, and maroon were favoured, symbolising wisdom, prosperity, and spiritual significance. The combination of Salabap and Sinh defined the court’s distinctive aesthetic, differentiating it from other Lao regions.

The Importance of the Sabai (Shoulder Drape)

The Sabai, a long silk shawl draped over one shoulder, played a key role in royal fashion. Brocade silk from India and China, featuring gold-threaded motifs, was commonly used, with the fabric tasseled or fringed for added elegance.

While everyday noble attire was luxurious, special occasions called for even more elaborate Sabai, featuring denser embroidery and heavier gold-threading. These ceremonial versions were worn during royal events, temple ceremonies, and diplomatic receptions, reinforcing the wearer's status.

Jewellery and Accessories

Unlike some regional styles, noblewomen in Luang Prabang rarely wore Leung Kheung "เลิ้งเคิ้ง" (ceremonial headdresses) for daily attire. เลิ้งเคิ้ง was reserved for weddings or grand state ceremonies, meaning courtly fashion focused more on hairstyles and refined jewellery rather than large, elaborate crowns.

The noblewomen’s hair was styled in an elegant updo, sometimes accented with delicate gold pins or floral ornaments. Accessories included:

Gold bangles and bracelets, finely etched with traditional patterns
Plug-style earrings, which are large ornaments inserted into the earlobes that have been stretched with wide piercings. The earrings are typically gold with a stud-like head and a pin-like stem, resembling a hairpin, or they may be set with gemstones such as sapphires and rubies.
Delicate necklaces crafted from Burmese and Lao gold

A unique blend of Lao tradition and European influence was visible in footwear. Court ladies often wore silk socks paired with black leather heels, a nod to French colonial-era fashion trends.

A Balance of Tradition and Modernity

Luang Prabang’s royal attire in 1920s showcased a perfect balance of time-honoured Lao craftsmanship and global influences. The combination of Salabap, richly woven Sinh, and an opulent Sabai, accessorised with elegant jewellery, defined a sophisticated yet deeply cultural aesthetic. Although Leung Kheung was only worn for weddings and exceptional occasions, the overall refinement of courtly fashion ensured that Luang Prabang’s noblewomen maintained an air of elegance in their daily lives, upholding the grandeur of Lan Xang Hom Khao’s royal traditions.

ความสง่างามแห่งราชสำนักหลวงพระบาง: แฟชั่นของเจ้านางในช่วงทศวรรษที่ 1920 (สมัยปลายรัชกาลที่ ๖ ถึงต้นรัชกาลที่ ๗)

เจ้านางแห่ง ราชสำนักหลวงพระบาง ทรงฉลองพระองค์อันวิจิตรบรรจง สะท้อนถึงวัฒนธรรมและสถานะของราชวงศ์ล้านช้างร่มขาว แฟชั่นของเจ้านางในยุคนี้ได้รับอิทธิพลจาก ผ้าทอพื้นเมือง ผ้าจากจีน และอินเดีย โดยมีลวดลายที่ประณีตและเปี่ยมไปด้วยความหมายทางสังคม

"สะละบับ" และความงดงามของเสื้อผ้าซ้อนทับ

เอกลักษณ์ของการแต่งกายของเจ้านางคือ "สะละบับ" เสื้อแขนยาวกระชับลำตัวที่มีสาบเสื้อมาซ้อนทับกัน โดยทำจาก ผ้าไหมเนื้อดี และปักลวดลายอย่างวิจิตรด้วย ดิ้นทองและดิ้นเงิน ลวดลายปักมักได้รับแรงบันดาลใจจาก ศิลปะจีนและอินเดีย สื่อถึงความมั่งคั่งและความสูงศักดิ์

สะละบับมักสวมคู่กับ พระภูษา (ผ้านุ่ง) หรือ ผ้าซิ่น ซึ่งทอจาก ไหมเนื้อดีและเสริมด้วยดิ้นทองหรือเงิน ลวดลายบนผ้าซิ่นเหล่านี้สะท้อนถึงฐานะของผู้สวมใส่ โดยสีที่ได้รับความนิยมในราชสำนักคือ สีน้ำเงินเข้ม สีม่วง สีเขียวมรกต และสีแดงเข้ม ซึ่งล้วนแต่มีความหมายเชิงสัญลักษณ์ เช่น ปัญญา ความเจริญรุ่งเรือง และความศักดิ์สิทธิ์

สไบ: เครื่องแต่งกายที่สะท้อนสถานะ

สไบ เป็นผ้าไหมยาวที่พาดบนพระอังสา (ไหล่) และถือเป็นองค์ประกอบสำคัญของเครื่องแต่งกายของเจ้านาง ผ้าไหมปักลายจากอินเดียและจีน ได้รับความนิยมมากที่สุด โดยมักจะปักดิ้นทองเป็นลวดลายอันงดงาม และปลายผ้ามักมี ชายครุยหรือพู่เพื่อเพิ่มความวิจิตร

สไบที่ใช้ในชีวิตประจำวันอาจมีความเรียบง่ายกว่า แต่สำหรับงานพระราชพิธีหรือโอกาสพิเศษ จะใช้ผ้าที่ปักลายอย่างแน่นหนาด้วยดิ้นทองหรือเงิน เพื่อเน้นย้ำถึงความสูงศักดิ์ของผู้สวมใส่

เครื่องประดับและอาภรณ์เสริม

ต่างจากบางวัฒนธรรมในภูมิภาคเดียวกัน เจ้านางหลวงพระบางไม่ได้สวม "เลิ้งเคิ้ง" (เครื่องประดับศีรษะ) ในชีวิตประจำวันแต่จะใช้เฉพาะใน พระราชพิธีสำคัญหรืองานแต่งงาน เท่านั้น ดังนั้นความงามของเจ้านางจึงเน้นไปที่ ทรงผมและเครื่องประดับทองคำอันวิจิตร

เจ้านางนิยมเกล้าพระเกศาขึ้น โดยตกแต่งด้วยปิ่นทองคำหรือเครื่องประดับลวดลายประณีต ส่วนเครื่องประดับที่ใช้ ได้แก่

กำไลและสร้อยข้อมือทองคำ ที่สลักลวดลายอ่อนช้อย
ตุ้มหูแบบ “เสียบหู” ซึ่งเป็น เครื่องประดับขนาดใหญ่ที่สอดเข้ากับใบหูที่เจาะรูขนาดใหญ่ ลักษณะตุ้มหูจะเป็น ทองคำหัวหมุดและด้ามเหมือนปิ่นปักผม หรือฝังอัญมณี เช่น ไพลิน ทับทิม
สร้อยพระศอ (สร้อยคอ) ทองคำ ซึ่งได้รับอิทธิพลจากทองคำล้ำค่าของพม่าและลาว

สำหรับเครื่องแต่งกายส่วนล่าง รองพระบาทของเจ้านางมักเป็นถุงเท้าไหมคู่กับรองเท้าหนังสีดำหัวแหลม ซึ่งได้รับอิทธิพลจาก แฟชั่นยุโรปในยุคอาณานิคมฝรั่งเศส

ความสมดุลระหว่างขนบโบราณและอิทธิพลจากภายนอก

การแต่งกายของเจ้านางแห่ง หลวงพระบางในช่วงทศวรรษที่ 1920 เป็นตัวแทนของการผสมผสานที่งดงามระหว่าง งานศิลป์พื้นเมืองและวัฒนธรรมต่างชาติ โดยใช้ สะละบับ ผ้าซิ่นปักลาย และสไบไหมทอง เป็นองค์ประกอบหลัก พร้อมกับ เครื่องประดับที่สะท้อนถึงความสูงศักดิ์ แม้ว่า เลิ้งเคิ้ง จะถูกใช้เฉพาะในโอกาสสำคัญ แต่ความวิจิตรของเครื่องแต่งกาย ทำให้เจ้านางหลวงพระบางยังคงความสง่างามในทุกวันของชีวิตประจำวัน สะท้อนถึงมรดกทางวัฒนธรรมของ ราชอาณาจักรล้านช้างร่มขาว ที่สืบทอดมาอย่างยาวนาน

#aifashionlab #AI #aiartist #aiart #aifashion #aifashiondesign #aifashionstyling #aifashiondesigner #fashion #fashionhistory #historyoffashion #fashionstyling #fashionphotography #digitalfashion #digitalfashiondesign #digitalcostumedesign #digitaldesign #digitalaiart #chiangmai #ThaiFashionHistory #ThaiFashionAI