แฟชั่นแม่ญิงลาวตามแบบราชสำนักหลวงพระบาง: ในช่วงทศวรรษที่ 1920
แฟชั่นแม่ญิงลาวตามแบบราชสำนักหลวงพระบาง: ในช่วงทศวรรษที่ 1920 (สมัยปลายรัชกาลที่ ๖ ถึงต้นรัชกาลที่ ๗)
การแต่งกายตามแบบฉบับราชสำนักหลวงพระบาง ด้วยการแต่งกายอันวิจิตรบรรจง สะท้อนถึงวัฒนธรรมและสถานะของราชวงศ์ล้านช้าง แฟชั่นของแม่ญิงลาวที่ได้รับแรงบันดาลใจจากการแต่งตัวของราชสำนักฝ่านในของราชสำนักหลวงพระบาง ในยุคนี้ได้รับอิทธิพลจาก ผ้าทอพื้นเมือง ผ้าไหมและผ้ายกจากจีน และอินเดีย โดยมีลวดลายที่ประณีตและเปี่ยมไปด้วยความหมายทางสังคม
"สะละบับ" และความงดงามของเสื้อสาบเสื้อซ้อนทับ
เอกลักษณ์ของการแต่งกายของเจ้านางในราชสำนักคือ "สะละบับ" เสื้อแขนยาวกระชับลำตัวที่มีสาบเสื้อมาซ้อนทับกัน โดยทำจาก ผ้าไหมเนื้อดี และปักลวดลายอย่างวิจิตรด้วย ดิ้นทองและดิ้นเงิน ลวดลายปักมักได้รับแรงบันดาลใจจาก ศิลปะจีนและอินเดีย สื่อถึงความมั่งคั่งและความสูงศักดิ์ สะละบับมักสวมคู่กับ ผ้านุ่ง หรือ ผ้าซิ่น ซึ่งทอจาก ไหมเนื้อดีและเสริมด้วยดิ้นทองหรือเงิน ลวดลายบนผ้าซิ่นเหล่านี้สะท้อนถึงฐานะของผู้สวมใส่ โดยสีที่ได้รับความนิยมในราชสำนักคือ สีน้ำเงินเข้ม สีม่วง สีเขียวมรกต และสีแดงเข้ม ซึ่งล้วนแต่มีความหมายเชิงสัญลักษณ์ เช่น ปัญญา ความเจริญรุ่งเรือง และความศักดิ์สิทธิ์
ผ้าเบี่ยง – สไบเฉียง: เครื่องแต่งกายที่สะท้อนสถานะ
ผ้าเบี่ยง เป็นผ้าไหมยาวที่พาดบนไหล่ และถือเป็นองค์ประกอบสำคัญของเครื่องแต่งกายของแม่ญิงลาว ผ้าไหมปักลายจากอินเดียและจีน ได้รับความนิยมมากที่สุด โดยมักจะปักดิ้นทองเป็นลวดลายอันงดงาม และปลายผ้ามักมี ชายครุยหรือพู่เพื่อเพิ่มความวิจิตร สไบที่ใช้ในชีวิตประจำวันอาจมีความเรียบง่ายกว่า แต่สำหรับงานพระราชพิธีหรือโอกาสพิเศษ จะใช้ผ้าที่ปักลายอย่างแน่นหนาด้วยดิ้นทองหรือเงิน เพื่อเน้นย้ำถึงความสูงศักดิ์ของผู้สวมใส่ เครื่องประดับและอาภรณ์เสริม ต่างจากบางวัฒนธรรมในภูมิภาคเดียวกัน
แม่ญิงลาวหลวงพระบางไม่ได้สวม "เลิ้งเคิ้ง" (เครื่องประดับศีรษะ) ในชีวิตประจำวันแต่จะใช้เฉพาะในงานพิธีสำคัญหรืองานแต่งงาน ดังนั้นความงามของแม่ญิงลาวจึงเน้นไปที่ ทรงผมและเครื่องประดับทองคำ แม่ญิงลาวนิยมเกล้าผมแบบมวยเบี่ยง โดยตกแต่งด้วยปิ่นทองคำหรือเครื่องประดับลวดลายประณีต ส่วนเครื่องประดับที่ใช้ ได้แก่ กำไลและสร้อยข้อมือทองคำ ที่สลักลวดลายอ่อนช้อย ตุ้มหูแบบ “เสียบหู” ซึ่งเป็น เครื่องประดับขนาดใหญ่ที่สอดเข้ากับใบหูที่เจาะรูขนาดใหญ่ ลักษณะตุ้มหูจะเป็น ทองคำหัวหมุดและด้ามเหมือนปิ่นปักผม หรือฝังอัญมณี เช่น ไพลิน ทับทิม สร้อยคอ ทองคำ สำหรับเครื่องแต่งกายส่วนล่าง มักเป็นถุงเท้าไหมคู่กับรองเท้าหนังสีดำหัวแหลม ซึ่งได้รับอิทธิพลจาก แฟชั่นยุโรปในยุคอาณานิคมฝรั่งเศส ซึ่งบ่งบอกถึงความสมดุลระหว่างขนบโบราณและอิทธิพลจากภายนอก
Lao Women's Fashion Inspired by the Luang Prabang Court: The 1920s
(Late Reign of King Rama VI to Early Reign of King Rama VII)
The elegant and refined court dress of Luang Prabang was a visual representation of the cultural identity and noble status of the Lan Xang Hom Khao dynasty. During the 1920s, the fashion worn by the jao nang (noblewomen) of the hua phayan haeng houa khwang (inner court) became a widespread influence, inspiring women across the Lao kingdoms to emulate this regal style in their daily and ceremonial lives.
This era was defined by the harmonious fusion of locally woven textiles, Lao silk (ໄໝ – mai), and luxurious brocades imported from China and India, all adorned with motifs that conveyed deep social and spiritual meanings.
“Salapap” (ສະລະບັບ): The Signature Overlapping Blouse
The most recognisable garment from court dress was the salapap—a long-sleeved, tailored silk blouse with an overlapping front panel. These blouses were made from fine mai (silk), and embroidered with intricate gold (din thong) or silver (din ngoen) threads. The motifs often drew from Chinese and Indian influences and symbolised wealth, refinement, and nobility.
The salapap was traditionally worn with a wrapped skirt, known either as pha nung (ຜ້ານຸ່ງ) or pha sin (ຜ້າສິ້ນ), both made from high-quality silk with supplemental metallic thread patterns. The sin often displayed elaborate motifs that indicated the wearer’s social class. Favoured court colours included deep indigo, royal purple, emerald green, and dark red, each representing values such as wisdom (panya), prosperity, and sacredness.
“Pha Biang” (ຜ້າບ້ຽງ) – The Elegant Shoulder Drape
The pha biang was a long, rectangular silk cloth worn diagonally over one shoulder and was a key element in formal Lao women’s dress. Particularly prized were pha biang woven or embroidered in Indian or Chinese styles, often featuring dense patterns in gold thread and finished with tasselled fringes (chai kruai) to enhance their visual splendour.
While simpler pha biang were worn in daily life, formal occasions required more elaborately embroidered versions, heavily stitched with gold or silver threads to express dignity and high status.
Accessories and Ornaments: Grace in Gold
Unlike certain neighbouring cultures, Lao women from Luang Prabang rarely wore elaborate headdresses such as loeng khoeng (ເລິ້ງເຄິ້ງ) in daily life. These were reserved strictly for royal ceremonies or weddings. Instead, courtly elegance was expressed through hairstyles and gold jewellery.
Typical accessories included:
Hair arranged into a side chignon (muay biang) adorned with gold pins (pin thong)
Gold bracelets and bangles (kam lai, sor khom mue) engraved with delicate patterns
Ear ornaments known as sia hu (ເສຍຫູ) – large gold earrings or pin-like studs worn through enlarged earlobe holes, often tipped with gemstones like sapphire (pailin) or ruby (tabtim)
Gold necklaces (sor phra so) inspired by traditional Lao and Burmese goldwork
Colonial Influence: Silk Stockings and Pointed Shoes
For the lower half of the attire, Lao noblewomen were sometimes influenced by French colonial fashion, wearing silk stockings (thung thao mai) and pointed black leather shoes (kha tao nang see dam hua laem). These Western additions were gracefully blended into Lao dress traditions, reflecting a refined balance between heritage and modernity.
#aifashionlab #AI #aiartist #aiart #aifashion #aifashiondesign #aifashionstyling #aifashiondesigner #fashion #fashionhistory #historyoffashion #fashionstyling #fashionphotography #digitalfashion #digitalfashiondesign #digitalcostumedesign #digitaldesign #digitalaiart #ThaiFashionHistory #ThaiFashionAI #flux #fluxlora
