From Foreign Object to Thai Fashion: The Transformation of the Pha-sin in Early 20th Century Bangkok

14 Oct

A vibrant 1920s studio photograph capturing the essence of flapper style in Bangkok. The image features a model dressed in a fashionable drop-waist dress, with a skirt that falls just below the knee.

The 1920s in Bangkok was a significant period in the history of fashion in Thailand, as the influence of Western fashion began to play a crucial role in local dress. During the reign of King Prajadhipok (Rama VII, 1925–1935), Thai women, especially those from the upper classes in the city, began to adopt Western fashion more extensively in their daily lives. This contrasted with earlier fashion trends that blended traditional Thai clothing with Western attire, evident during the reign of King Vajiravudh (Rama VI, 1910–1925), where Thai women still wore traditional garments like the chongkraben (a type of Thai wraparound garment similar to an Indian dhoti, usually worn longer below the knee) alongside Western-style blouses, thereby preserving cultural identity while integrating modern fashion. However, the 1920s marked a significant change as the upper class in Bangkok fully embraced Western fashion, inspired by the beauty and comfort of flapper-style fashion, characterised by loose dresses that fell to the knee, straight silhouettes, and low waists at the hips rather than at the natural waist, allowing for easier movement. This style symbolised modernity and liberation from the traditionally constricted ways of dressing.

External influences, such as Westerners living in Bangkok, travellers, and fashion publications, greatly impacted the local fashion scene. The climate in Bangkok also played a role in the choice of lightweight fabrics, loose shapes, and the shorter garments of flapper dresses, which were suitable for the hot and humid weather.

An interesting aspect of this time was the fusion of Western flapper styles with traditional Thai clothing, such as the pha-sin or Thai tubular skirt. Some upper-class women began to wear Western-style tops paired with pha-sin, which became popular among Bangkok’s elite. The adaptation of the pha-sin to fit the flapper style reflected the adaptability of Thai fashion, embracing Western influences while maintaining its Thai identity, leading to a harmonious blending of the two cultures.

During the reign of King Chulalongkorn (Rama V, 1868–1910), the pha-sin was perceived as an object from a foreign culture, worn by women from regions outside Bangkok, such as the North and the Northeast, who were viewed as less civilised before the regions were unified into Siam towards the end of Rama V’s reign. Women in Bangkok typically wore chongkraben and sported short hairstyles, while those wearing pha-sin usually had long hair styled in a bun. Princess Dara Rasami, a consort from Chiang Mai, introduced the pha-sin to the Siamese royal court. Although she wore it only in her private residence, she became known as a consort overlooked by other consorts who considered her a woman from a foreign culture, particularly from Chiang Mai, which at the time was seen as a distant region from Bangkok. Her wearing of the pha-sin did not help her gain acceptance in the elite circles of Bangkok society, especially as a woman from a different culture, and she did not alter her dress style throughout her life.

What is particularly interesting is that during the reign of King Vajiravudh (Rama VI, 1910–1925), women in Bangkok began to adopt the pha-sin, even though it was previously linked to foreign culture. The design of the pha-sin allowed it to be worn shorter, with lengths adjusted to the knee instead of the usual ankle-length, aligning with the flapper trend that emphasised shorter, looser skirts. Thus, the pha-sin could easily be modernised and quickly became accepted among the upper-class women in Bangkok, while still retaining its Thai essence in the context of global fashion. The popularity of this fashion style allowed the pha-sin to overcome previous doubts about its association with foreign clothing, becoming a modern garment accepted as an integral part of Thai attire.

The true transformation of the pha-sin occurred when Mom Chao Wanwimol Voravan, who later received the title of Phra Worakanya Pratarn, began wearing it as her daily outfit while residing at Chitralada Palace during the reign of King Vajiravudh (Rama VI). Her engagement to King Vajiravudh was officially recognised, and she received the title of Phra Worakanya Pratarn, meaning “the King’s fiancée.” However, the engagement was short-lived, and after the annulment, she returned to live the remainder of her life at the Grand Palace. Before this, King Vajiravudh had been impressed by her wearing the pha-sin, which became a highly popular royal fashion among ladies in the royal court and upper-class women in Bangkok.

In addition to the popularity of the blended fashion featuring the pha-sin, Western fashion was adopted among some of the upper classes in Bangkok. An article published on January 5, 1920, highlighted this tension by encouraging women to wear pha-sin while criticising those who opted for Western skirts. It stated, “The Thai newspaper of January 5, 1920, urged women to wear pha-sin, not to ‘act pretentiously’ by wearing Western skirts, because the future queen, Phra Worakanya Pratarn, has already adopted the pha-sin.” The emphasis on the phrase “not to act pretentiously” reflects a negative attitude towards the presentation of Western culture through skirts and holds significance within the Thai cultural context, particularly in relation to King Vajiravudh’s pro-Thai nationalism policy, which aimed to reinforce Thai identity and unify Thai culture. By asserting that the future queen chose to wear the pha-sin, it positioned the garment as a symbol of modernity and cultural appropriateness in that era, highlighting Phra Worakanya Patarn’s crucial role in transforming societal attitudes towards the pha-sin.

Thus, the 1920s in Bangkok represented a unique blend of traditional and modern dress, with Western fashion—particularly the flapper style—gaining popularity due to its comfort and universality. At the same time, traditional Thai elements, such as the pha-sin, remained culturally significant. The fusion of Western and Thai fashion reflects a distinctive Thai fashion identity. Notably, in the study of Thai fashion in the 1920s, the flapper style represents a transitional fashion period between two reigns: the end of Rama VI’s reign and the beginning of Rama VII’s reign.

“These sources offer a comprehensive look into the cultural and fashion transitions in Thailand during the 1920s, focusing on the reigns of King Vajiravudh and King Prajadhipok.”

1. Baker, Chris, and Pasuk Phongpaichit, A History of Thailand (Cambridge: Cambridge University Press, 2014). A widely referenced source for Thai history, this book provides a concise yet thorough account of Thailand’s political, economic, and social transformations, essential for understanding the evolution of Thai society.

2. Batson, Benjamin A., The End of the Absolute Monarchy in Siam (Singapore: Oxford University Press, 1984). This book is key to understanding the events that led to the end of the absolute monarchy in Siam in 1932, offering insights into the political and social upheavals of the time. 4.

3. Bunnag, Jane, The Court Nobility and the Social Structure of Thailand in the Early Bangkok Period (1782–1932) (Oxford: Oxford University Press, 1977). Though focused more broadly on the Thai court and social structures, this book offers important context on the elite classes that were instrumental in shaping and adopting the changing fashions of the 1920s.

4. Conway, Susan, Northern Thai Textiles: Dress, Identity and Tradition (London: River Books, 2002). This book explores the rich textile traditions of Northern Thailand and their transformation in the early 20th century. Although focused on Northern Thai fashion, it offers insights into how these influences impacted Thai dress, particularly the tension between traditional and modern attire during the reigns of Rama VI and VII.

5. Peleggi, Maurizio, The Politics of Dress in Asia and the Americas (Brighton: Sussex Academic Press, 2011). This collection examines how dress has played a critical role in the construction of national and cultural identities, with a notable section on Thailand that traces the impact of Western and royal fashions on Thai society.

6. Thongchai Winichakul, “Siam’s Colonial Conditions and the Birth of Thai Dress in the 1920s,” Journal of Southeast Asian Studies, 42:4 (2011), pp. 483-500. This paper explores the transformation of Siam into modern Thailand, examining how fashion played a part in creating a national identity in response to Western colonial pressures. It focuses on the shift in dress codes during the reigns of Rama VI and VII.

7. Wyatt, David K., Thailand: A Short History (New Haven: Yale University Press, 2003). One of the most accessible and authoritative histories of Thailand, Wyatt’s work covers the major periods and events of Thai history from its earliest days to the modern era.

“This article and the images were created using innovative AI technology under the direction of AI Fashion Lab. © All rights reserved. Using for educational purposes is permitted. For professional or commercial use, please request permission.”

จากผ้าซิ่นต่างวัฒนธรรมสู่แฟชั่นไทย: การเปลี่ยนแปลงของผ้าซิ่นในกรุงเทพฯ ช่วงต้นศตวรรษที่ 20

ทศวรรษที่ 1920 ในกรุงเทพฯ ถือเป็นช่วงเวลาที่สำคัญในประวัติศาสตร์แฟชั่นของประเทศไทย เนื่องจากอิทธิพลของแฟชั่นตะวันตกเริ่มเข้ามามีบทบาทสำคัญต่อการแต่งกายแบบท้องถิ่นอย่างเต็มตัว ภายใต้รัชสมัยของพระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว (รัชกาลที่ 7, ค.ศ. 1925–1935 หรือ พ.ศ. 2468–2478) ผู้หญิงไทย โดยเฉพาะกลุ่มชนชั้นสูงในเมืองเริ่มนำแฟชั่นตะวันตกมาใช้ในชีวิตประจำวันมากขึ้น ซึ่งแตกต่างจากแฟชั่นในยุคก่อนที่เป็นการผสมผสานระหว่างเสื้อผ้าไทยแบบท้องถิ่นและเสื้อผ้าตะวันตก ซึ่งเห็นได้ชัดในรัชสมัยของพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว (รัชกาลที่ 6, ค.ศ. 1910–1925 หรือ พ.ศ. 2453–2468) ที่ผู้หญิงยังคงสวมใส่เสื้อผ้าไทยแบบดั้งเดิม เช่น โจงกระเบนคู่กับเสื้อแบบตะวันตก ซึ่งช่วยรักษาเอกลักษณ์ทางวัฒนธรรมพร้อมกับการนำแฟชั่นสมัยใหม่เข้ามาใช้ร่วมกัน แต่ทศวรรษ 1920 นำมาซึ่งการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญเมื่อกลุ่มชนชั้นสูงในกรุงเทพฯ เริ่มรับแฟชั่นตะวันตกเข้ามาอย่างเต็มที่ โดยได้รับแรงบันดาลใจจากความสวยงามและความสะดวกสบายของแฟชั่นสไตล์ฟลาปเปอร์ ซึ่งมีลักษณะเด่นคือชุดเดรสหลวมความยาวประมาณเข่า โครงเสื้อทรงตรง มีแนวเอวต่ำอยู่บริเวณสะโพกแทนที่จะอยู่ที่เอวตามธรรมชาติ ทำให้ผู้หญิงสามารถเคลื่อนไหวได้สะดวก เป็นสัญลักษณ์ของความทันสมัยและการปลดแอกจากการแต่งกายที่รัดรูปแบบแฟชั่นที่เป็นที่นิยมก่อนหน้านั้น

อิทธิพลจากปัจจัยภายนอก เช่น ชาวตะวันตกที่อาศัยอยู่ในกรุงเทพฯ นักเดินทาง และสื่อสิ่งพิมพ์แฟชั่น มีผลกระทบอย่างมากต่อวงการแฟชั่นท้องถิ่น สภาพอากาศในกรุงเทพฯ ยังมีบทบาทในการเลือกใช้ผ้าที่เบาบาง รูปทรงหลวม และชุดที่สั้นของชุดฟลาปเปอร์เหมาะกับการสวมใส่ในสภาพอากาศร้อนชื้น

สิ่งที่น่าสนใจในช่วงเวลานั้นคือการผสมผสานของแฟชั่นสไตล์ฟลาปเปอร์แบบตะวันตกกับเสื้อผ้าไทยท้องถิ่น เช่น ผ้าซิ่น สตรีชั้นสูงบางคนเริ่มสวมเสื้อแบบตะวันตกจับคู่กับผ้าซิ่น ซึ่งเริ่มเป็นที่นิยมในกลุ่มสตรีชนชั้นสูงของกรุงเทพฯ การนำผ้าซิ่นมาปรับใช้ให้เข้ากับสไตล์ฟลาปเปอร์สะท้อนถึงการปรับตัวของแฟชั่นไทยที่รับอิทธิพลตะวันตกแต่ยังคงรักษาเอกลักษณ์ของความเป็นไทยไว้ ทำให้เกิดการประยุกต์ใช้ที่ลงตัวระหว่างสองวัฒนธรรม

ในรัชสมัยของพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว (รัชกาลที่ 5, ค.ศ. 1868–1910 หรือ พ.ศ. 2411–2453) ผ้าซิ่นถูกมองว่าเป็นวัตถุจากต่างวัฒนธรรมซึ่งสวมใส่โดยผู้หญิงจากวัฒนธรรมที่แตกต่างจากกรุงเทพฯ เช่น ภาคเหนือและภาคอีสาน ซึ่งถูกมองว่าเป็นคนที่ไม่เจริญ ก่อนที่จะมีการรวมตัวกันของภูมิภาคเหล่านั้นเข้าเป็นส่วนหนึ่งของสยามในช่วงปลายรัชกาลที่ 5 สตรีในกรุงเทพฯ มักจะสวมโจงกระเบนและไว้ผมสั้นทรงดอกกระทุ่ม ขณะที่ผู้หญิงที่สวมใส่ผ้าซิ่นมักจะไว้ผมยาวและจัดมวยผม เจ้าดารารัศมี พระราชชายา เป็นเจ้าจอมจากเชียงใหม่ที่ได้นำผ้าซิ่นเข้ามาสู่ราชสำนักสยาม แม้ว่าพระองค์จะใส่ผ้าซิ่นเพียงในที่พระตำหนักส่วนพระองค์ แต่ก็เป็นที่รู้จักในฐานะเจ้าจอมมารดาที่ถูกมองข้ามโดยเจ้าจอมคนอื่น ๆ ที่มองว่าพระองค์เป็นหญิงต่างวัฒนธรรมจากเชียงใหม่ ซึ่งในขณะนั้นถือว่าเป็นแผ่นดินที่ห่างไกลจากกรุงเทพฯ การสวมใส่ผ้าซิ่นของพระองค์ไม่ได้ช่วยให้พระองค์ได้รับการยอมรับในสังคมวังหลวงของกรุงเทพฯ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในฐานะผู้หญิงจากต่างวัฒนธรรม และพระองค์ก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงสไตล์การแต่งกายของพระองค์ตลอดพระชนชีพ

สิ่งที่น่าสนใจเป็นพิเศษคือ ในรัชสมัยของพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว ผู้หญิงในกรุงเทพฯ เริ่มหันมาสวมใส่ผ้าซิ่น แม้จะมีความเชื่อมโยงกับวัฒนธรรมต่างวัฒนธรรมมาก่อน แต่ด้วยรูปทรงของผ้าซิ่นที่สามารถใส่สั้นได้ โดยการปรับความยาวถึงเข่า แทนที่จะสวมแบบปกติที่ความยาวกรอมข้อเท้า ซึ่งตรงกับเทรนด์ฟลาปเปอร์ที่ให้ความสำคัญกับกระโปรงที่สั้นและหลวมมากขึ้น ผ้าซิ่นจึงสามารถปรับรูปแบบให้ทันสมัยได้ง่ายและเป็นที่ยอมรับอย่างรวดเร็วในสังคมสตรีชั้นสูงในกรุงเทพฯ และในขณะเดียวกันผ้าซิ่นก็ยังคงรักษาความเป็นไทยในมุมมองแฟชั่นระดับสากล การเป็นที่นิยมของแฟชั่นสไตล์นี้ช่วยให้ผ้าซิ่นหลุดพ้นจากข้อกังขาเดิมที่เกี่ยวกับการเป็นเสื้อผ้าต่างวัฒนธรรม จนกลายเป็นเสื้อผ้าที่มีความทันสมัยและได้รับการยอมรับ จนกลายมาเป็นส่วนหนึ่งในเครื่องกายของไทย

การเปลี่ยนแปลงที่แท้จริงสำหรับผ้าซิ่นเกิดขึ้นเมื่อหม่อมเจ้าวรรณวิมล วรวรรณ ซึ่งต่อมาได้รับการพระราชทานตำแหน่งเป็นพระวรกัญญาปทาน นำมาใส่เป็นชุดประจำวันในขณะที่อาศัยอยู่ที่พระตำหนักจิตรลดาในรัชสมัยของพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว การหมั้นกับพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัวได้รับการยอมรับอย่างเป็นทางการ และพระองค์ได้รับตำแหน่งพระวรกัญญาปทาน ซึ่งหมายถึง “คู่หมั้นของพระราชา” แต่การหมั้นนั้นใช้เวลาไม่นาน และหลังจากการถอนหมั้น พระองค์ก็กลับไปใช้ชีวิตที่เหลือที่พระตำหนักในพระบรมมหาราชวัง แต่ก่อนหน้านั้นพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงได้รับความประทับใจในพระวรกัญญาปทานในการสวมใส่ผ้าซิ่น และผ้าซิ่นได้กลายเป็นแฟชั่นแบบพระราชนิยมที่ได้รับความนิยมอย่างสูงในหมู่สุภาพสตรีในราชสำนักและสตรีชนชั้นสูงในกรุงเทพฯ

นอกเหนือจากความนิยมของแฟชั่นแบบผสมผสานด้วยผ้าซิ่น ยังมีการนำแฟชั่นตะวันตกมาใช้เต็มรูปแบบในหมู่ชนชั้นสูงในกรุงเทพฯ บทความข่าวที่เผยแพร่เมื่อวันที่ 5 มกราคม พ.ศ. 2463 เน้นความตึงเครียดนี้ โดยเชิญชวนให้ผู้หญิงไทยสวมใส่ผ้าซิ่นและวิจารณ์ผู้ที่เลือกสวมกระโปรงตะวันตก โดยระบุว่า “หนังสือพิมพ์ไทย ฉบับวันที่ 5 มกราคม พ.ศ. 2463 เขียนชักชวนให้สตรีนุ่งผ้าซิ่น อย่า ‘ดัดจริต’ นุ่งกระโปรงฝรั่ง เพราะพระราชินีในอนาคตคือ พระวรกัญญาปทาน ได้ทรงนำนุ่งผ้าซิ่นขึ้นแล้ว” การเน้นย้ำคำว่า “อย่าดัดจริต” สะท้อนถึงการมีทัศนคติเชิงลบต่อการนำเสนอวัฒนธรรมตะวันตกในชุดกระโปรง และมีความหมายในบริบททางวัฒนธรรมไทย โดยเฉพาะอย่างยิ่งในนโยบายชาตินิยมไทยของพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว ซึ่งมุ่งเน้นการเสริมสร้างเอกลักษณ์ไทยและการรวมตัวของวัฒนธรรมไทยเข้าไว้ด้วยกัน การระบุว่าพระวรกัญญาปทานในอนาคตเลือกที่จะสวมผ้าซิ่นทำให้การสวมใส่ผ้าซิ่นกลายเป็นสัญลักษณ์ของความทันสมัยและความเหมาะสมทางวัฒนธรรมในยุคนั้น ซึ่งสะท้อนถึงบทบาทสำคัญของพระวรกัญญาปทานในการเปลี่ยนแปลงทัศนคติในสังคมต่อผ้าซิ่น

ดังนั้น ทศวรรษ 1920 ในกรุงเทพฯ จึงเป็นการผสมผสานการแต่งตัวที่เป็นเอกลักษณ์ระหว่างความดั้งเดิมและความทันสมัย ขณะที่แฟชั่นตะวันตกโดยเฉพาะอย่างยิ่งรูปทรงของแฟชั่นสไตล์ฟลาปเปอร์ได้รับความนิยมมากขึ้นเนื่องจากความสะดวกสบายและความเป็นสากล แต่ในขณะเดียวกัน องค์ประกอบไทยดั้งเดิม เช่น ผ้าซิ่น ก็ยังคงมีความสำคัญทางวัฒนธรรม การผสมผสานของแฟชั่นตะวันตกและไทยแสดงให้เห็นถึงลักษณะของแฟชั่นที่เป็นแบบเฉพาะของไทย สิ่งที่น่าสังเกตในการศึกษาแฟชั่นไทยในทศวรรษ 1920 คือแฟชั่นสไตล์ฟลาปเปอร์เป็นช่วงของแฟชั่นที่อยู่ระหว่างช่วงรอยต่อของสองรัชกาล ช่วงปลายรัชกาลที่ 6 และต้นรัชกาลที่ 7 ดังนั้นแฟชั่นสไตล์นี้จึงเชื่อมโยงกันระหว่างสองรัชกาล

"หนังสือเหล่านี้ให้ข้อมูลที่มีคุณค่าเกี่ยวกับความเชื่อมโยงระหว่างแฟชั่น วัฒนธรรม และอัตลักษณ์ โดยเฉพาะในบริบทของสังคมไทย"

1. ชาญวิทย์ เกษตรศิริ, “แฟชั่นและวัฒนธรรมไทย: การศึกษาจากสมัยกรุงรัตนโกสินทร์” (กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 2010). หนังสือเล่มนี้ศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างแฟชั่นและวัฒนธรรมไทยตั้งแต่สมัยกรุงรัตนโกสินทร์ถึงปัจจุบัน โดยเน้นการเปลี่ยนแปลงทางสังคมที่มีผลต่อการแต่งกาย

2. ณัฐพร แก้วบัว, “ประวัติศาสตร์การแต่งกายของไทย: จากอดีตถึงปัจจุบัน” (กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ประพันธ์สาส์น, 2015). หนังสือเล่มนี้ให้ข้อมูลเชิงลึกเกี่ยวกับวิวัฒนาการของการแต่งกายไทย รวมถึงแฟชั่นสมัยใหม่และการรับอิทธิพลจากต่างประเทศ

3. อุษณีย์ รักษ์เมือง, “ผ้าซิ่นในวรรณกรรมและประวัติศาสตร์ไทย” (กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศิลปากร, 2020). อุษณีย์ได้รวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับผ้าซิ่นในบริบทต่าง ๆ ตั้งแต่ประวัติศาสตร์ไปจนถึงการใช้งานในวรรณกรรมไทย

Lupt Utama https://www.luptutama.com

From Foreign Object to Thai Fashion: The Transformation of the Pha-sin in Early 20th Century Bangkok

Redefining Fashion Photography with AI-Driven Hyper-Realism

Gothic Lolita: Defying Conformity with Style

AI Design History of Fashion Contact